Dzisiaj tylko najstarsi pamiętają, co wydarzyło się 17 września 1939 roku.
Mówiąc językiem współczesnych, rzec można, że pewna grupa społeczna oczekiwała ścisłej współpracy z sowieckimi komunistami. Inna grupa polityków oczekiwała rozszerzenia współpracy z Europą Zachodnią. Polska, jako państwo, miała zawarte umowy z rządami Francji i Anglii, ale były problemy z Niemcami, które wysuwały swoje roszczenia co do swobodnego przemieszczania się pomiędzy rozrzuconymi "koloniami" na terenie różnych państw.
Roszczenia te były wręcz realizowane zbrojnie, bowiem na teren państwa polskiego wdarły się zmotoryzowane jednostki wojsk niemieckich, a ostrzał z morza oraz bombardowanie polskich miast trwało już ponad dwa tygodnie.
Można mówić o słabości rządu, któy podjął decyzje o "ewakuacji" na teren wolny od działań zbrojnych, by stamtąd kierować obroną państwa przed zbrojnymi oddziałami - nie separatystów – lecz regularnych oddziałów wojskowych.
I tu nastąpiło nieprzewidziane rozwiązanie kryzysu - z obroną swoich interesów wystąpił Józef Stalin, który wysłał wojska na tereny Polski - co zdaniem ówczesnych miało powstrzymać wojska niemieckie przed wtargnięciem zbyt blisko Związku Radzieckiego.
Co było później, to wiemy z licznych opracowań, ze wspomnień. Wiemy, że Polacy byli wywożeni do obozów koncentracyjnych tworzonych przez państwo niemieckie. Polacy byli deportowani w głąb Związku Radzieckiego, a w 1943 roku odkryto masowe groby polskich oficerów. O zbrodnię na polskich oficerach oskarżono wojska niemieckie, które miały wtargnąć na teren Związku Radzieckiego, ale Trybunał Norymberski tę zbrodnię wyłączył do odrębnego postępowania, które nigdy nie zostało zakończone.
Dzisiaj mija 75 rocznica zaboru polskiego państwa przez Niemcy i Związek Radziecki, ale czy ktoś chce pamiętać o tych sześciu latach wojny i ponad pół wieku przyjaźni polsko-radzieckiej ?
