Magiczny wymiar religii
Jak sięgam pamięcią, z religią zawsze były problemy. Właściwie religia jest nauką uniwersalną, religia prowadzona dla małych dzieci coś tam mówi o tworzeniu świata, inicjacja wejścia w magię obrzędów religijnych dotyczy 7-8 letnich dzieci, a później... No cóż, później, w miarę upływu lat, z wiedzy religijnej pozostajemy na etapie ośmioleniego dziecka... Czy takie postępowanie jest właściwe ? przecież jako kilkuletnie dziecko uczymy się układać literki, ćwiczyć w ich pisaniu, zdobywamy wiedzę... ale czy Kulturę ?
Sądzę, że upływ lat ograniczył potrzeby człowieka do zachwytu nad własnymi genitaliami... Religia mówi coś tam o czystości... ale jak można pozbawić się przyjemności ? I tak dochodzi do założenia rodziny. O ile z kolegami rozważaliśmy nad atrakcyjnością tej czy tamtej koleżanki podsuwając ją sobie wzajemnie - w końcu był to "niezły towar" - to w pewnej chwili, gdy nasze życie zaczyna być bardziej stabilne, to raczej tej jednej już nie darujemy, by była z kim innym... Lecz wiedza religijna pozostała na etapie siedmio-ośmiolatka... i znowu wracamy do tej wiedzy... tym razem przygotowując zjazd dla całej rodziny. Nie można tego odmówić, bo jak dziecko w szkole wyjaśni, że nie będzie prezentów - komputera, roweru, a ostatnio może i quada...
NIesamowitą moc ma ta religia... Tylko dlaczego tak bardzo boimy się ją poznać ? Dlaczego nie chcemy chodzić na nauki, poznawać filozofię chrześcijaństwa ? Czy to jest nudne, a może niewygodne, bo tu raczej nie wypada brać bez przyzwolenia, używać słów uznanych za obelżywe... i jeszcze trzeba czas jakiś poświęcić na wyjście, regularne, systematyczne wędrówki...
Nasuwa się pytanie, jak ateista nie będzie korzystać z wypoczynku w dzień wolny od pracy tylko dlatego, że jest to "święto kościelne", święto "religijne" i jak wyjaśnić, że poglądy nie pozwalają nam korzystać z wolnych dni z uwagi na przekonania antyreligijne...?
